Wettelijke vakantiedagen vervallen zes maanden na afloop van het jaar waarin ze zijn ontstaan. In 2018 opgebouwde wettelijke vakantiedagen moeten vóór 1 juli 2019 opgenomen zijn. Na deze datum verliest werknemer het recht om deze vakantiedagen op te nemen. De gedachte hierachter is simpel. De vervaltermijn is bedoeld om werknemers te stimuleren om (wettelijke) vakantiedagen te gebruiken.
Bovenwettelijke vakantiedagen verjaren na vijf jaar. Bovenwettelijke vakantiedagen opgebouwd in 2018 moeten dus vóór 1 januari 2024 opgenomen worden. Het is niet toegestaan deze termijn te verkorten. Verlengen wel en in enkele cao’s zijn afspraken gemaakt over een langere verjaringstermijn.
Het beeld leeft dat de vervaltermijn van zes maanden alleen niet geldt als werknemer niet in staat was geweest de wettelijke vakantiedagen binnen de termijn op te nemen. Bijvoorbeeld omdat werknemer volledig arbeidsongeschikt was.
Dit is echter te kort door de bocht. Werkgever heeft een vergaande inspanningsplicht om werknemer daadwerkelijk vakantie op te laten nemen. Is dit niet gebeurd dan moet de werknemer zijn wettelijke vakantiedagen ondanks de vervalregeling behouden. De verantwoordelijkheid voor het opnemen van (wettelijke) vakantiedagen ligt niet volledig bij werknemer alleen.
Werkgever heeft de plicht te zorgen dat werknemer daadwerkelijk de mogelijkheid heeft (en neemt!) op vakantie. Indien nodig zal werknemer er formeel toe aangezet moeten worden zijn vakantie ook echt op te nemen. Werkgever moet werknemer daarnaast tijdig laten weten dat hij de vakantie die op 1 juli niet is opgenomen, verliest. Doet werkgever dit niet, dan zal de werknemer zijn vakantiedagen mogen behouden ondanks het verstrijken van de vervaltermijn.
Wil je meer weten over dit thema of over andere arbeidsrechtelijke zaken? Neem dan contact op met HR in Praktijk. Ik vertel u er graag over.